Jedni przybyli, inni niestety wybyli...
Skończyły się wakacje... zaczęła się szkoła...
Gdy tylko przekroczyłam mury szkoły, zrozumiałam, że ten rok będzie najgorszym ze wszystkich, które tu spędziłam. Wystarczyło, że stanęłam obok sklepiku i już wiedziałam, że to nie będzie to, czego się spodziewałam. Będzie jeszcze gorzej... Nie ma nauczycieli, u których zawsze było najwięcej luzu. Wokół sami gówniarze... Myśl, że teraz my tu jesteśmy najstarsi, doprowadza mnie do szału, zwłaszcza kiedy patrzę na te dzieci z mojej klasy... W dodatku dwa niemieckie pod rząd... Masakra. Mam ochotę płakać, gdy tylko pomyślę, że wakacje są dopiero za 10 miesięcy... A jeszcze egzaminy i bierzmowanie, potem wybór liceum...
Nie mam pojęcia, co chcę robić w życiu. Znam osoby, które wiedzą już wszystko o swojej przyszłości. Jedna, na przykład będzie lekarką, będzie miała przystojnego, wysokiego męża i dwójkę dzieci - chłopca i dziewczynkę. No i zamieszkają w drewnianym, eleganckim domku na wsi... Tutaj takie plany, a ja nawet nie wiem, co zjem na obiad... Nie mówiąc już nic o mojej przyszłości...
Miotam się. Liceum czy technikum? Jeśli liceum, to na jaki profil? Poszłabym na mat-fiz, bo potem ze studiami nie ma problemu. Jest tylko jedno małe "ale". Nie umiem fizyki...
Taa, fizyka to jeden z tych przedmiotów, których nie nauczę się nigdy. Choćby mi ją na siłę młotkiem do głowy wbijali, dla mnie to zawsze będzie czarna magia...
Lećmy dalej. Poszłabym na mat-geo-język, ale... nie umiem geografii... Z anglika też mi nie idzie za dobrze, ale to dlatego, bo mi się po prostu nie chce... Odrzuca mnie od mojej nauczycielki... A co do geografii to... Ujmę to tak: na próbnym teście z geografii nie znałam odpowiedzi na ani jedno pytanie, wszystko strzelałam.
Zostaje mi technikum... Tylko jakie?
Złośliwość niektórych osób po prostu mnie dobija... Jedna cyferka. Jedna, malutka cyferka i bum!
Jedni się śmiali, drudzy byli ze mnie dumni, a trzecim było za mnie wstyd. Ci pierwsi zachowali się najgorzej. Oni nie mają pojęcia, co tam było. Nie wiedzą, jak bardzo osobiste rzeczy tam były. Jak bardzo moje...
"Ta nazwa mailowa już nieaktualna" - wyświetliło się na ekranie mojego telefonu.
Uff... Co za ulga... Czyli jednak tego nie przeczytał. Bogu dzięki! - pomyślałam, gdy skończyłam czytać wiadomość. Nie przeczytał go. Mój mail jest bezpieczny. Miałam ochotę skakać z tej radości!
"Bogu dzięki, bo bym się chyba ze wstydu spaliła, gdybyś to przeczytał" - napisałam.
Co za ulga. Nie przeczytał tego. Boże, jak ja Ci dziękuję!
Kolejna wiadomość. Znowu od niego. Jedno, krótkie zdanie, a dzięki niemu wszystko runęło, wliczając w to moją szczękę.
Siedziałam tak i gapiłam się w ekran. Szok - to była moja pierwsza reakcja.
No to pięknie... - pomyślałam, gdy już byłam do tego zdolna. Tak też mu napisałam.
Druga reakcja - niedowierzanie.
Gdy już obie reakcje minęły, po policzkach popłynęły mi łzy. Bardzo dużo łez.
Ból - trzecia i ostatnia reakcja.
Takie krótkie zdanie, a tak głęboki ślad może zostawić.
Często się nim katuje. Kiedy moje oczy kolejny raz śledzą tekst tej wiadomości, wszystko mnie boli. Bardzo boli. Mam ochotę krzyczeć i płakać.
Kto by pomyślał, takie jedno, krótkie zdanie...
"Muszę Cię zmartwić, przeczytałem"
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz